నా ప్రాణమా …
మెత్తగా ఊరడిద్దాం అనుకోవటానికి నాకంటూ నలిగిపోయిన జ్ఞాపకాలేమీ లేవు నువ్వు సందడి చేసే క్షణాలు తప్ప… నువ్వు ఒదగని కాల పల్లకీ అంటూ ఉంటేనే కదా జ్ఞాపకాలంటూ పోగయ్యేది…
కొందరికి స్వప్నం మరికొందరికి జ్ఞాపకం… జీవితమంతా ఈ రెండిటి మధ్యనే పరుగెట్టే జనాలలో మనం కూడా కలవాలా… లేదు కదూ… ఉదయాన్నే ఒక రవి కిరణాన్ని ఘాటుగా తాగేసి రోజు మొత్తానికీ వెలుగుని పంచేసుకుందాం… ఎలాగోలా బతికెయ్యటానికి లోకంలో కోట్లమంది ఉన్నారు… నువ్వుగా నేను నేనుగా నువ్వు మారి బతికేది మాత్రం మనలాంటి అతి కొద్దిమందే రా…!
మనం ఉన్న లేకున్నా పరిగెట్టే కాలంతో మనం ఎందుకు పోటీ పడటం… అందుకే ఎప్పటికీ మనసులో ఇదే యవ్వనంలో మనం ఆగిపోయి దేహాలని కాలానికి అప్పచెప్పేద్దాం… మహా ఐతే ఏమవుతుంది వంటి మీద ఓ నాలుగు ముడతలు వచ్చి చేరతాయ్… కానీ మన మానసిక యవ్వనంలో ఈ ముడతలు ఏమైనా కలవరాన్ని తీసుకు రాగలవా… అంతగా అయితే వయసుతో దేహాలకి కొచ్చే వార్ధక్యాన్ని ఈ నేలపై విదిల్చి చెట్టాపట్టాలేసుకుని మరో లోకం లోకి సాగిపోతాం అంతే కదా…
నిన్ను అల్లుకుపోయే విజయంగా నేనున్నప్పుడు కదా నా పుట్టుకకు సార్ధకత బంగారూ…!
నీ పెదవులకి తావి అద్దే చిరునవ్వుల్లో విచ్చుకున్నప్పుడు కదా నా ఉనికికో అర్ధం పరమార్ధం…!
నువ్వు కనే రంగుల కలలన్నిటిలో చేరి వాటిని నిజం చెయ్యగలిగినప్పుడు కదా నేనంటూ వాస్తవం…!
నీ కళ్ళకి చేరే చెమ్మ... కళ్ళకి ఇంధనమవ్వాలి కానీ కంటికి బరువై చెక్కిలి మీదకు జారతానంటే…. ఊహూ… నేను ఊరక ఉండలేను కదా… అక్కడ కొచ్చి నేనే ఊరటనవుతా...
నువ్వు నడిచిన దారిలో నీడల్ని నాటుతూ బాటసారులకి నిన్నో మార్గదర్శిని చేసినప్పుడు కదా నేను నిజంగా నువ్వుని.
కళ్ళు చూసేవన్నీ నిజాలేనా? కళ్ళు చూసేవాటిలో నిజమెంతో లోకమంతా నిండిన పాప ఫలాలని అడుగు...
సుదూరపు ఆకాశం... కంటికందే దూరంలో నేలమీదకి వంగి ప్రణమిల్లుతున్నట్లే అనిపిస్తూ ఉంటుంది కదా… నిజానికి అది ప్రతి కంటికీ కనిపించే అతి సాధారణ దృశ్యమే కదా… మరి నిజంగా దానిలో ఉన్న నిజమెంత?... అది నిజం కాదు అని ఊహ తెలిసిన ప్రతి మనిషికీ తెలుసు కదా.... అంటే కంటికి కనిపించేవి అన్నీ సత్యాలు కాదు అనే కదా…
అందుకేరా నేను మనసు చూసేదే నమ్ముతాను. మనసు చెప్పిన దానిలోనే నిజాలని తెలుసు కుంటాను. భ్రమలు చేరని దూరమేమీ లేదుగా మనుష్యుల మధ్య… మరి వారి మనసుల మధ్య…
నీ
నేను
మెత్తగా ఊరడిద్దాం అనుకోవటానికి నాకంటూ నలిగిపోయిన జ్ఞాపకాలేమీ లేవు నువ్వు సందడి చేసే క్షణాలు తప్ప… నువ్వు ఒదగని కాల పల్లకీ అంటూ ఉంటేనే కదా జ్ఞాపకాలంటూ పోగయ్యేది…
కొందరికి స్వప్నం మరికొందరికి జ్ఞాపకం… జీవితమంతా ఈ రెండిటి మధ్యనే పరుగెట్టే జనాలలో మనం కూడా కలవాలా… లేదు కదూ… ఉదయాన్నే ఒక రవి కిరణాన్ని ఘాటుగా తాగేసి రోజు మొత్తానికీ వెలుగుని పంచేసుకుందాం… ఎలాగోలా బతికెయ్యటానికి లోకంలో కోట్లమంది ఉన్నారు… నువ్వుగా నేను నేనుగా నువ్వు మారి బతికేది మాత్రం మనలాంటి అతి కొద్దిమందే రా…!
మనం ఉన్న లేకున్నా పరిగెట్టే కాలంతో మనం ఎందుకు పోటీ పడటం… అందుకే ఎప్పటికీ మనసులో ఇదే యవ్వనంలో మనం ఆగిపోయి దేహాలని కాలానికి అప్పచెప్పేద్దాం… మహా ఐతే ఏమవుతుంది వంటి మీద ఓ నాలుగు ముడతలు వచ్చి చేరతాయ్… కానీ మన మానసిక యవ్వనంలో ఈ ముడతలు ఏమైనా కలవరాన్ని తీసుకు రాగలవా… అంతగా అయితే వయసుతో దేహాలకి కొచ్చే వార్ధక్యాన్ని ఈ నేలపై విదిల్చి చెట్టాపట్టాలేసుకుని మరో లోకం లోకి సాగిపోతాం అంతే కదా…
నిన్ను అల్లుకుపోయే విజయంగా నేనున్నప్పుడు కదా నా పుట్టుకకు సార్ధకత బంగారూ…!
నీ పెదవులకి తావి అద్దే చిరునవ్వుల్లో విచ్చుకున్నప్పుడు కదా నా ఉనికికో అర్ధం పరమార్ధం…!
నువ్వు కనే రంగుల కలలన్నిటిలో చేరి వాటిని నిజం చెయ్యగలిగినప్పుడు కదా నేనంటూ వాస్తవం…!
నీ కళ్ళకి చేరే చెమ్మ... కళ్ళకి ఇంధనమవ్వాలి కానీ కంటికి బరువై చెక్కిలి మీదకు జారతానంటే…. ఊహూ… నేను ఊరక ఉండలేను కదా… అక్కడ కొచ్చి నేనే ఊరటనవుతా...
నువ్వు నడిచిన దారిలో నీడల్ని నాటుతూ బాటసారులకి నిన్నో మార్గదర్శిని చేసినప్పుడు కదా నేను నిజంగా నువ్వుని.
కళ్ళు చూసేవన్నీ నిజాలేనా? కళ్ళు చూసేవాటిలో నిజమెంతో లోకమంతా నిండిన పాప ఫలాలని అడుగు...
సుదూరపు ఆకాశం... కంటికందే దూరంలో నేలమీదకి వంగి ప్రణమిల్లుతున్నట్లే అనిపిస్తూ ఉంటుంది కదా… నిజానికి అది ప్రతి కంటికీ కనిపించే అతి సాధారణ దృశ్యమే కదా… మరి నిజంగా దానిలో ఉన్న నిజమెంత?... అది నిజం కాదు అని ఊహ తెలిసిన ప్రతి మనిషికీ తెలుసు కదా.... అంటే కంటికి కనిపించేవి అన్నీ సత్యాలు కాదు అనే కదా…
అందుకేరా నేను మనసు చూసేదే నమ్ముతాను. మనసు చెప్పిన దానిలోనే నిజాలని తెలుసు కుంటాను. భ్రమలు చేరని దూరమేమీ లేదుగా మనుష్యుల మధ్య… మరి వారి మనసుల మధ్య…
నీ
నేను
No comments:
Post a Comment